Je rent. Je springt, en je valt. Midden op straat.

Je gezicht begint te bloeden.

Je ontsmet je gezicht en het geneest langzaam.

Het bloed ligt er nog. Verdampt het niet, dan gaat het wel mee onder andermans schoenen.

Zo komt jouw bloed in de hemel terecht, of met een beetje geluk, in het Koninklijk paleis, want was dat niet Máxima die net langsliep?

Je maakt een tekening. Geen superbijzondere, maar wel mooi genoeg. Mooi genoeg dat je vader vraagt of hij hem op de zaak op mag hangen. Natuurlijk, geen probleem.
Een partner van je vader komt langs op de zaak. Hij ziet de tekening, denkt: wow, wat lelijk, en gaat weer weg. Die avond ligt hij in bed. Het is net uit met zijn vriendin omdat ze – dat krijg je er ook van – vreemd liep te gaan. Wat een lelijk ding daar bij Vader op de zaak. Of toch niet? Wat betekenden die lijntjes? Waren het hartjes? Gillende kuikenm(e )i(j)den?
Een jaar later. Nieuw leven, nieuwe vriendin dus… Terugdenkend aan de tijd dat het minder ging, dacht hij plots aan die schilderij. Jouw schilderij. Hij zal hem nooit meer vergeten.

Het leven op aarde draait om liefde. Zonder liefde draait de bol nergens om. Ja, om z’n as. Meer niet.

In arme landen zie je hoe mensen het doen met minder. Minder televisie, minder auto, minder geld, minder liefde? Nee.

Als het ’s avonds donker is en langs het strand loopt, is het stil. Je hoort niks. Ja, de zee. Maar daar wen je snel aan. Je gaat ergens zitten, alleen. Alleen, en zonder iets. Zonder mensen, zonder gedachten. Je kijkt naar de sterren. Oke. Stel je voor dat je in bed ligt. Alleen ja. En je kunt niet slapen (lukt het nog?). Wat doe je dan? Zingend je buren wakkermaken? Vliegen vangen die er niet zijn? Of lekker nadenken? Ik doe het laatste altijd.

Oke. Je weet hoe dat voelt. Stel je nu voor, dat je in dat land staat. Sjjjjj Sjjjjjj Sjjjjjjjjjjj… je hoort de zee “Sjjj”-en. Doe eens het grote licht uit en steek je plafond in de fik. Zo ja. Nu weet je hoe de sterren tot mij overkomen, kwamen.. naja, ik zie ze nu niet, maar ze zijn er wel. In de hemel, in mijn gedachten, in Danny.

Mooi, we zijn er bijna. Het is 34 graden in de schaduw. Ooit meegemaakt? Nu wel. De brandweer komt er aan. Maar goed. Denk nu eens na over de fijne, kleine (of grote) dingetjes van het leven. Liefde, verliefd zijn, vrienden hebben, succesvol zijn en behulpzaam zijn (oudjes helpen oversteken).

Sorry, ik draaf door. Maar snap je nu wat ik bedoel?

Het is 7:41 uur. Wat een haast. Ik zit in een cafétje op het vliegveld. Mensen rennen in het rond. Met geld, koffie, tickets, oorbellen en korte broeken. Whahaha er loopt een vrouw ongelofelijk debiel te doen… “15 eurowww” hoor ik een Limburger roepen. Kheb wat muziek opgezet. Kan het hele café meegenieten. Een vrouw steekt een sigaret op. Het is 7:43 uur. De tijd vliegt. Nog even, en ik vlieg ook.

Doe je ogen dicht, steek je plafond in de fik, denk aan leuke dingen, en misschien vlieg je wel met me mee.

Ze huilde. M’n oma. Ze is erg lief. Té lief. En zielig. Alleen, op haar 69 – bijna 70-jarige – leeftijd. Maarja, alles beter dan koffiedrinken in een bejaardentehuis, denk ik. Als je haar ziet, en dat durf ik te wedden, zul je denken dat ze niet ouder dan 50 is.

Vlieg je al? Ik nog niet. Het is 7:46. Het vliegtuig vertrekt, als de piloten niet in slaap zijn gevallen, om 8:10 uur. Nog eventjes dus. Vanavond krijg ik (naja, hij was niet gratis.. vrij prijzig zelfs) m’n nieuwe PC. Da’s zo’n kast met een monitor (zo’n vierkant ding waar je beelden op te zien krijgt) waar je mee kunt kompjoeteren. Oja, er zit een toetsenbord bij.

Vlieg je al? Ik nog niet. Toch denk ik dat ik maar eens m’n laptopje af ga sluiten, het is 7:50. Nog 20 minuten, en ik vlieg. Jij ook?