Gezichtsanalysetechnieken zijn verder gevorderd dan ooit tevoren. Zo kun je op basis van een foto niet alleen iemands geslacht, maar ook leeftijd, gezondheid, etnische afkomst en mentale- en fysieke welzijn inschatten. Analyseer je ook iemands kleding, beweging en auto, dan kom je in de buurt van iemands inkomen, vermogen en opleidingsniveau. Krijg je vervolgens de kans die analyse in de loop van iemands leven te herhalen, dan kun je op termijn zó een kwart van iemands dagboek uitprinten. Een onschuldige momentopname van een mensenleven kan zo bijzonder privacygevoelige diepgang krijgen.

Als deze gezichtsanalyse dan ook nog eens ongevraagd én onopvallend plaatsvindt in iemands dagelijkse leven, bijvoorbeeld in een Tesco-tankstation (FT, 5 Nov), dan ga je als organisatie veel te ver. Niet alleen omdat het bedrijven niks aangaat of klanten gezond zijn of niet, zwanger zijn of niet, gestrest zijn of niet, maar ook omdat we zelf niet kunnen controleren dat de scans niet worden  gecombineerd – is mevrouw nu alwéér met een andere meneer op stap, gaat ze vreemd? – of opgeslagen. We moeten Tesco’s rode ogen geloven. Daarnaast: gezichtsanalyses geven mensen het gevoel niet vrij te zijn en te worden bespied – wat ook zo is – en beantwoordt aan geen enkele klantbehoefte. Een bedrijf dat haar klanten serieus neemt, voert geen gezichtsanalyses uit.

Dit commentaar werd gepubliceerd in de Financial Times.