Je zou toch verwachten dat wanneer je je midden op de Oostzee bevindt, het niet mogelijk is om je mobiele telefoon te gebruiken en je dus ook niet gebeld of gesmst kunt worden. Nee, nee, niets is minder waar, ik kan zelfs deze blog schrijven!

Oké, dan moet ik m’n telefoon maar uitzetten, zoals vannacht (of eigenlijk vanochtend) 06:00u toen ik moe (moe, van de Eurovision Afterparty) in m’n hotelbed kroop in Helsinki, Finland (ik vermeld dat er maar even bij, wist je dat er serieus veel Nederlanders zijn die niet weten dat Amsterdam de hoofdstad is van hun land?) Dat zou, samen met een DO NOT DISTURB-bordje aan mijn hotelkamerklink toch voldoende moeten zijn om niet gestoord te worden?

Nee hoor, zolang mensen weten waar je bent zult gy niet rusten!

Ik lag amper vier uur te slapen toen (AARGH!!) die (BLIEPBLIEP) irritante hotelkamertelefoon over ging. Daar lag ik dan met m’n hoofd, lam van de gratis drankjes en met ’t beeld van mij omringd door de feestende menigte op z’n netvlies, terwijl zo’n Finse receptiemedewerker Engelsachtig tegen me begint te mompelen.. Er is dan slechts één oplossing denkbaar. Die telefoon zou tijdens mijn verblijf niet meer overgaan…

Ik zit nu op een luxe cruiseschip. Betaald door de baas. Die ja! Een schip van alle gemakken voorzien, met zelfs sauna’s, een zwembad, een massagesalon, a la cartemenu, disco en bar met wannabe live-muziek, opgevoerd door wannabe-artiesten. Althans, tot nu toe 1 artiest met een gitaar. En een standaard waar hij de noten en tekst vanaf leest. Welnu, waarom zou de muziek itself dan ook wannabe zijn? Nou, gewoon: omdat er in de vertolkte tekst van ieder liedje wel een grote en grove fout zit.

Ik ga maar terug naar de disco. Daar is het gezelliger én is de muziek niet zo wannabe. En als ik m’n telefoon dan nog eens uitschakel, dan kan niemand me bereiken, want de telefoon in mijn slaapcabine hier doet het om de een of andere mysterieuze reden niet…