Het was erg vroeg in de ochtend toen twee monteurs een kopje koffie dronken in café ‘de Salamander’. Ze hadden die dag een klein klusje te klaren. Buiten was het koud, en nog erg donker. Ze ontmoetten daar een postbode, welke hen vroeg of hij mee kon liften.

Frieda Borgstein besloot voor het eerst sinds veertig jaar haar verjaardag weer te gaan vieren. De volgende dag was ze jarig, voor de vijfentachtigste keer. Ze nam het idee snel door met de directrice en de kokkin van het bejaardentehuis waar ze haar oude dag doorbracht, welke het uiteindelijk beiden een goed idee vonden.

Ze had haar verjaardag al veertig jaar niet meer gevierd, omdat in de oorlog die veertig jaar geleden woedde, haar man en twee kinderen afgevoerd waren naar een concentratiekamp. Hein Kessels zou in 1942 Frieda en de rest van de familie Borgstein overbrengen naar Zwitserland, maar door verraad waren de Duitsers hem voor.

Frieda was op de avond dat ze samen met haar familie door Hein Kessels overgebracht zou worden naar Zwitserland, nog snél even een vest op gaan halen voor haar dochter in het huis. Toen ze weer naar beneden wilde gaan viel ze bij de trap en beneden aangekomen zag ze nog nét de auto wegrijden waarin Hein, haar man en haar kinderen meegenomen werden. Op weg naar een concentratiekamp.

Op de dag voor Frieda’s verjaardag waren twee monteurs van gemeentewerken, Baltus en Verstrijen, bezig met werkzaamheden aan een verwarmingsput voor het bejaardentehuis. Alle verzorgers die werkzaam waren in het bejaardentehuis waren druk bezig met de voorbereidingen voor een bezoek van een delegatie uit Zweden. Daarom besloot Frieda om alléén de stad in te gaan om gebakjes te halen en haar haren te laten knippen bij de kapper, ter voorbereiding op haar verjaardag die ze nou veertig jaar weer eens zou vieren.

Frieda verliet net het bejaardentehuis toen Baltus naar de w.c. ging, nadat hij de veiligheidshekken verwijderd had. Deze waren tóch niet nodig volgens hem – er zou tóch niemand langs de put lopen-. Verstrijen ging kijken waar Baltus bleef.

Op dat moment liep Frieda langs de put waar de wind haar naar een stoep tussen het busje van gemeentewerken en een muur nabij heen sleurde: de plek waar de werkzaamheden plaatsvonden. Ze werd door de wind in de stoomwolken die uit de put kwamen geblazen en dacht nog makkelijk langs de put heen te kunnen lopen, maar wederom onderschepte de wind haar waardoor ze niets meer kon zien. Voordat ze het wist, lag ze in een put met kokend water. Verstrijen probeerde haar nog te redden, maar ze was op slag dood. Verstrijen hield er ernstige brandwonden aan over.

In het tehuis waar ze woonde had ze niet veel vrienden. Alleen met Ben Abels, de klusjesman, kon ze erg goed opschieten.

De dag voor Frieda’s begrafenis had Ben een afspraak gemaakt met Hein Kessels. Hein vertelde Ben wat er zich op de bewuste avond in 1942 voordeed. Zo vertelde hij dat hij ’s nachts op 21 april 1942 naar de Zuidkade fietste om daar de familie Borgstein op te halen. Hij stond voor hun huis, stapte af van zijn fiets en hoorde een auto achter zich stoppen. Hij wilde nog snel op z’n fiets stappen en doen alsof hij op het verkeerde adres was, maar Jacob Borgstein deed de deur al open. Kessels werd zelf ook door de Duitsers meegenomen, hij heeft in drie kampen gezeten. In Oraniënburg werd hij bevrijd. Hij wilde niet met Frieda praten. Hij durfde de confrontatie niet aan. Hij wilde alles proberen te vergeten. Maar vergeten, dat kon hij niet.