De blog van Kasper Ripken over LAT-relaties heeft me aan het denken gezet. Op de eerste plaats vind ik dat hij volledig gelijk heeft in zijn stelling dat het hebben van een LAT-relatie, zeker op jonge leeftijd, veel voordelen heeft. Misschien wel meer voor- dan nadelen. Alleen gaat hij in zijn weblog nog iets verder dan mijn definitie van een LAT-relatie, en dat is juist wat mij aan het denken heeft gezet. In mijn ogen heeft hij het over de juiste definitie van een LAT-relatie, alleen kwam ik tot de conclusie dat veel mensen in de maatschappij, maar in ieder geval in mijn eigen omgeving, veel te krampachtig in hun relaties staan, een wel aldan niet bewuste keuze. Zij nemen de A (apart) veel te letterlijk (niet samenwonen) en de T (together) veel te absoluut (alles samen doen..).

Ik ben ruim een half jaar geleden anders gaan denken over relaties en het leven in het algemeen. Loslaten en take it, leave it behind zijn de slogans. Mensen houden veel te krampachtig vast aan wat ze lief hebben en zaken die een vast levensritme verwerkt zitten. Aan mensen, tastbare zaken die een herinnering vertegenwoordigen, maar ook minder tastbare zaken als gewoontes, studies, carrieres, relaties. Om me heen heb ik genoeg relaties de revue zien passeren die gekenmerkt werden door een ongezonde drang om vast te houden. Terwijl je soms door iets zo benauwend vast te houden, het juist stuk kunt maken. Fragiel. Waarom zijn mensen zo bang om los te laten? Mensen zijn vaak bang voor het onbekende en dat komt tot uiting in een ongezonde en ongewenste jaloezie. Vooral ongewenst, want de mensen die ik ken met de drang om snel of heftig jaloers te worden op hun partner (of door hun partner), zijn daar vaak niet blij mee.

Maar dat is toch gek?! Alles waar men aan vasthoudt is ooit ook onbekend geweest, en blijkbaar heeft dat ze geen ontevreden gevoel bezorgd. Voor het onbekende hoef je dus niet per definitie bang te zijn. En, zo zou ik zelf denken, als je ontevreden bent met een bepaalde eigenschap van jezelf, dan doe je er toch wat aan? Maar dat is voor velen moeilijker dan het lijkt. We groeien, vanaf minuut 1 na onze geboorte, op in een klimaat waarin allerlei zaken voor ons geregeld worden, en wat we zelf mogen regelen is alvast voorverpakt voor ons. En dan heb ik het niet alleen over voedsel, maar vooral wetten, regeltjes, gewoontes, verwachtingen. School, opleiding, werk. Vrienden, hobby’s. De overheid doet er vrolijk aan mee, veel uit te kiezen hebben we niet…

“Ik heb vanavond met m’n vriendin afgesproken, maar eigenlijk heb ik niet zo’n zin om de stad in te gaan (zoals zij graag wil, red.), ik zit veel liever een avondje op de bank met haar.“, waarom zeg je dat dan niet tegen haar? Meestal is het antwoord op die vraag iets als: “Dat vindt ze niet leuk, denk ik. Ik durf het niet zo te zeggen.” of: “Ik wil haar niet teleurstellen…”

Ik vind, zie en vrees dat we te veel gevormd zijn door de maatschappij. Natuurlijk is er goed dat er sociale zekerheden aanwezig zijn en dat de wet bepaalde zaken verbiedt. Alleen we zijn er totaal in doorgeslagen: door de massale vorming van mensen is er geen ruimte overgebleven voor vrije interpretatie, zelfstandige ontwikkeling en… het onbekende: je weet precies wat je morgen te wachten staat op je nieuwe school- of werkdag.

Een gebrek aan kennis over en ervaring met het onbekende is dan ook de oorzaak van de krampachtige vormen die sommige relaties aannemen. Mensen blijven bij elkaar, terwijl ze allebei weten dat het beter is een eigen weg in te slaan. Beter, omdat het vaak de relatie op een langere termijn kan redden. Een eigen weg inslaan betekent dan ook niet de relatie beëindigen! Het betekent een nieuwe fase in je eigen leven, een nieuw hoofdstuk of boek, waar je je relatie in meeneemt, het althans probeert. Een nieuwe fase waarin je nieuwe vrienden leert kennen, nieuwe hobby’s ontwikkelt, een (wereld)reis maakt, even in het o-zo stralende gras aan de overkant gaat zitten om er achter te komen dat van daar uit je eigen relatie er net zo stralend – zo niet stralender – uitziet en er echt geen reden is om een maanden of jarenlange verbinternis achter je te laten. Een uitstapje naar het onbekende, om er achter te komen dat het onbekende je veel te bieden heeft, maar niet per definitie beter is dan je eigen huisje, relatie, studie, werk… of juist wel.

Ik wil hier niet mee zeggen dat je vreemd moet gaan. Maar laat jezelf en de ander eens wat losser. Probeer eens een week lang wat minder eisen te stellen, puur te kijken naar wat iets voor de ander betekent en als dat positief is, er blij op te reageren. Word eens een keer niet boos als ze het hele weekend wat met vriendinnen wil doen. Als je minder afhankelijk bent van de ander, heb je meer invloed op je eigen gevoelens, humeur en gedachten en zul je als je dat wilt minder snel teleurgesteld of boos worden.

Een LAT-relatie betekent voor veel mensen: een relatie hebben maar niet (in één huis, op één kamer) samenwonen. Ik denk dat het voor hen een verademing kan zijn om het ‘apart leven’ eens wat abstracter te zien: stap eens uit die dagelijkse sleur van het leven, van je relatie. Stop eens een jaar met je studie of werk (neem eens een kijkje op een andere opleiding of bij een ander bedrijf). Eet eens wat anders op de zaterdagavond, ga eens niet op vakantie naar dezelfde camping. Zie elkaar eens niet iedere maandag en woensdag, ga eens ergens anders uit eten. Ga in plaats van naar de film eens een avond wandelen in een onbekende stad: laat je inspireren door het leven; there is so much more to see..

Pas dan leer je elkaar echt waarderen en kennen. It will be fun.