Er zijn van die dagen dat ik in een ontzettende boodschappenbui ben. Ik wil dan boodschappen doen voor een uitgebreid avondeten en wat ik niet kan vinden in de Albert Heijn of ergens anders lekkerder kan krijgen, koop ik vervolgens elders.

Zo hebben we op het Osdorpplein bijvoorbeeld een notenwinkel waar je lekkere en vers gebrande noten kunt krijgen. Alle soorten en maten! En als je ze op een bepaalde manier gekruid wilt hebben dan valt dat altijd te bespreken.

De meeste ingrediënten haal ik altijd nog bij de supermarkt. Dat was voorheen de Albert Heijn, maar tegenwoordig worden we geindoctrineerd om het ALBERT HEIJN XL te noemen. Lekker de hele winkel door. Alles goed bekijken, alle rijen heel bewust doorlopen, om zo zo veel mogelijk producten tegen te komen en stuk voor stuk vast te pakken en te beoordelen of het waardevol kan zijn bij mijn kookkunsten.

Sinds een week hebben we (dus) de ALBERT HEIJN XL, en ik ben er sindsdien twee keer geweest. De eerste keer was een ramp, het was te druk, te druk en vooral te druk. Behalve dat het te druk was, waren er ook nog eens te veel producten en van ieder product was er ook te veel. Behalve van de melk: want alle melkpakken waren inmiddels vakkundig geplunderd door paranoia winkelbezoekers zoals ondergetekende. Het leek wel een kaasmarkt maar dan ééntje waarbij de constante dreiging bestond dat het laatste plakje kaas verkocht zou worden. Iedereen was aan het rennen, springen en met grote karren de weg aan het versperren voor andere winkelbezoekers. Dertig mensen in iedere kassarij.

Het Albert Heijn-personeel vond dat prachtig.

Na een week de supermarkt vakkundig te vermijden wilde ik de ALBERT HEIJN XL afgelopen zaterdag een tweede kans geven. De openingsperikelen zijn nu wel verleden tijd en het nieuwe is er nu wel vanaf, dacht ik. Ik was met de auto – ik kwam terug van lekker uitwaaien op het Zandvoortse strand – en probeerde zodoende een parkeerplek te vinden in de wijde omtrek van de supermarkt. Nee-nee. Dat gaat niet. Zo werkt het niet, Danny. Niet meer in ieder geval. Ik verlang naar de oude vertrouwde Albert Heijn die niet zo XL is, waar ik gewoon mijn auto nog kwijt kon.

Dan de auto maar thuis achterlaten en te voet naar de supermarkt. Het leken wel kuddedieren, de mensen in de menigte die in een aaneengesloten stroom (zowel in de breedte als in de lengte) de supermarkt uitwandelde. “Pardon!” hoor ik mezelf nog roepen om de weg vrij te maken voor mij en andere mensen die, nog langer dan ik, buiten stonden te wachten om naar binnen te kunnen. Hoe het verder afliep tijdens het winkelen zelf hoef ik vermoedelijk niet te vertellen. Het was weer een leuk avontuur.

Twee broden, wat beleg, groente en fruit, kruiden en een stukje vleesvervanger verder was het alweer drie kwartier later. Toen moest ik nog afrekenen. Voorlopig is voor mij AH XL synoniem aan NO-GO.