Sommige banen zullen overleven (“Some jobs will survive”) was de rode draad door de artikelen in The Economist (January 18th-24th) over wat de technologie van vandaag zal doen met de banen van morgen. Technologie is tot steeds meer in staat, en wordt in de toekomst alleen maar rendabeler als alternatief voor menselijke arbeid door toename van rekenkracht, hoeveelheid beschikbare en gekoppelde data en capaciteit. De grote trend is dat alles wat geautomatiseerd en gedigitaliseerd kán worden, ook daadwerkelijk wordt aangepakt. De belangrijkste vraag is daarbij niet gesteld in de artikelen: hoe willen wij dat mensenlevens er over 50 jaar uitzien?

We zijn afscheid aan het nemen zijn van de mensheid en samenlevingen zoals we die nu kennen in ruil voor korte termijn bevrediging in de vorm van gemak en economische optimalisatie. De menselijke evolutie komt langzaam tot stilstand en wordt verruild door sturing, optimalisatie en afhankelijkheid van technologie, met onomkeerbaar steeds minder autonomie voor het individu.

Ja, technologie heeft altijd ook weer nieuwe banen gecreëerd. Maar niet eerder waren computers in staat om ook zichzelf opnieuw uit te vinden, te (ver)bouwen en te implementeren. Kunnen en willen zelf-evoluerende computer wel nieuwe menselijke banen creëren?  En willen wij wel leven in een wereld waarin alles voor ons wordt gedaan en wij als soort geen noemenswaardige rol meer spelen?

Deze posting is een vertaling van de reactie die ik inzond bij The Economist.